Blog Goudstof

Waarom een Syriër van André Hazes houdt......

Afgelopen woensdag was ik aan het lunchen met een vriend van vroeger. Opeens telefoon. Het toeval wil dat we net bespraken waar je allemaal blij van wordt in het leven, maar ook waar je voor staat. Normaal neem ik dan natuurlijk niet op, maar nu.....

Vooroordelen

Gek hè, dat wanneer je start met het ZZP'er zijn, je niet binnen twee weken aan de lopende band opdrachten krijgt. Gelukkig zit ik zo in elkaar. Ik denk "Poeh, dat de doe ik dan wel even" en vervolgens blijk je er gewoon nog iets voor te moeten doen ook! Anders was ik minder overtuigd aan dingen begonnen, denk ik. En daardoor leer ik heel veel dingen over mijzelf. Wisten jullie dat sommige mensen mij in eerste instantie echt lief vinden, in de zin van dat ik niet met mijn vuist op tafel kan slaan? Ha, nou dat is echt grappig om te weten en ook een verrassing voor de mensen die me echt kennen.

Ik ben er zooo klaar mee, met al die mensen die denken dat ze gewoon niet kunnen reageren, er een mooi verhaal van maken om er onderuit te komen enz. Wees gewoon eerlijk en zeg wat je vindt, dat zou het leven voor jou en mij een stuk makkelijker maken…..

Ik ben mee met iemand naar een muziekvoorstelling. Het is in een klein zaaltje in een dorpje en er speelt een Big Band. De muziek vind ik gaaf, maar ik heb niet voldoende aandacht om kijkend te luisteren, dus ik lees ondertussen een boek: “Der Tätowierer von Auschwitz”. Het onderwerp had ik al een tijd geleden afgezworen, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Wat trekt mij toch in hemelsnaam in de vreselijke oorlogsverhalen over leven en dood in de concentratiekampen?

Mijn nichtje is vandaag 4 jaar geworden. En het leuke van zo’n nichtje is dat ik me soms probeer voor te stellen hoe het ook alweer was toen ik 4 jaar oud was. Alleen bezig met mijzelf. Ik wist dat andere mensen boos konden kijken en ook blij konden zijn, maar daar had ik geen gedachte bij…...tenminste……..

Gisterenavond voor het eerst van mijn leven naar een netwerkborrel en wel de Prinsjesdagborrel georganiseerd door BC Meppel, Rabobank en Tamek. Ze hebben Marianne Zwagerman gevraagd een mooi verhaal te houden in theater Ogterop in Meppel.

Ik loop in de supermarkt en ben bij de groenteafdeling. Om mij heen lonken de bloemkolen en komkommers en ik ben aan het bedenken wat ik wil eten vanavond. Een meisje stapt op mij af en vraagt mij wat, maar ik hoor totaal niet wat ze zegt…. Ze heeft echt hele mooie ogen! Super mooi van kleur en ook de kleuren van de ogen zijn verschillend. Ik verlies me er een beetje in. Omdat ik het meisje totaal niet ken, lijkt het ook wat raar om eerst een paar seconden in haar ogen te gaan staren, dus ik zeg maar wat ik denk, dat ze zulke mooie ogen heeft (in mijn ogen). Ze is blij met het compliment en ik zeg haar dat het wel erg gek is misschien, maar dat ik even in haar ogen wil kijken om te zien hoe mooi ze zijn, dan kan ik daarna van haar horen wat ze me nu eigenlijk wil vragen. Ze lacht en vindt het prima en zo geschiedde. 

Hij zat tegenover me in een lichte kamer en we raakten aan de praat over zijn hobby. Ik ken hem wel een beetje van eerdere ontmoetingen en praten over ditjes en datjes gaat me erg gemakkelijk af, dus tot zover ging het goed.

Ken je dat? Dat je graag iets zou willen kunnen, maar dat je allerlei uitvluchten verzint om te vinden dat het je toch niet lukt? Bijvoorbeeld: je wilt viool leren spelen, maar je bedenkt je dat je een viool moet aanschaffen en dat je dan toch ook op les moet. Of je besluit dat je te oud bent om dat allemaal nog te leren....tijd voor verandering!