Het was net als vroeger, toen ik klein was, ik had een vakantie met oeverloos veel vrij. Wat heerlijk. Met z'n tweeën naar Portugal en zingen en spelen op straat. Gewoon omdat ik het super leuk vind om te zingen en dan maar kijken wat er gebeurt.
Eerst maar eens in huis repeteren. We hadden bedacht met een looper te gaan werken: opnames maken van wat je zelf speelt en tijdens het afspelen weer de volgende lijn erover heen spelen. Zo krijg je in mum van tijd een hele orkestband, terwijl je het gewoon met z'n tweeën doet en live dus! Heel leuk. En ook bloed, zweet en tranen. Mijn dwarsfluit was mee en ik ging de partijen oefenen die ik in zou spelen op de looper. Ik smeet bijna mijn fluit op de grond, wanneer het niet lukte bij het oefenen (soort Bart Veldkamp actie), maar goed, toen waren we er klaar voor.
Kun je je voorstellen dat je zelf denkt, mmhmm, kan dit wel? Sta ik niet voor schut op straat? Kan ik eigenlijk wel zingen? Wat vinden anderen er van? En zo ben je geneigd om maar door te oefenen en nooit te durven. We gingen toch.
Eerst stonden we aan de kant, in een hoekje, maar op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar: waarom zouden we niet midden op een plein gaan staan? Wanneer je je zelf op de stip zet, zeg je daar ook iets mee: 'kijk naar mij, wij hebben super veel lol en het is leuk om naar te kijken. Het is de moeite waard. Of beter nog: ik vind mezelf de moeite waard en wat een ander denkt, dat kan me wat!'
Over het filmpje: als je de camera naar links zou draaien, zijn daar twee terrassen vol met mensen, exposure ten top. En we zijn expres in de looprichting gaan staan, zodat én het terras en de mensen die kijken (de filmers en veel meer) en langslopen alles zien en horen. De eigenaren van de terrassen kwamen ons eten en drinken aanbieden, echt heel leuk!
- "Als je jezelf in de schijnwerpers zet, bekijkt een buitenstaander je ook met andere ogen"-
Dan gaat een ander je ander ook serieus nemen. Nou, dat hebben we geweten! Waar we eerst een enkele toeschouwer hadden, verzamelden zich ineens hordes mensen om ons heen. Ze gingen de polonaise doen bij een bepaald liedje. Ze zongen keihard mee.
Ze spiegelden onze uitstraling. Pas nu begrijp ik ook waarom die zangeressen en zangers zich altijd zo uitsloven op het podium, terwijl de avond nog moet beginnen (je kunt ook echt overdríjven vind ik).
We hebben dit op straat spelen maar gewoon heel vaak gedaan. Spreekangst of iets dergelijks heb ik nu niet meer. Maar wat kan jij met dit verhaal?
Teams
Wanneer ik werk met teams, merk ik dat teams niet gewend zijn om zichzelf uit te lichten, te kijken wat zij willen. Dat ligt natuurlijk ook aan een goede leidinggevende die hierin de karttrekker kan zijn. Ik hoor regelmatig dat mensen in de zorg bijvoorbeeld, aangeven dat ze hun werk niet goed kunnen doen of hun professie niet kunnen uitoefenen. Probeer dat samen met je team bespreekbaar te maken. Ga in overleg met elkaar.
Hoe doe je dat? Het begint ermee, jezelf op de stip te zetten. Wie ben ik en wat wil ik? Je hebt kennelijk ideeën over hoe je vindt dat je jouw beroep uit moet kunnen oefenen. Je doet je werk toch niet voor niets? Of is het enkel om er geld mee te verdienen?
Wanneer je vindt dat je je beroep niet op een goede manier uit kunt oefenen, kun je twee dingen doen: 1. afwachten en lijden en 2. actie ondernemen.
Nu ik dat zo aan den lijve heb ondervonden in een totaal andere situatie, heb ik gemerkt hoe belangrijk het is jezelf in het middelpunt te zetten. Niet omdat je arrogant bent, maar omdat je iets vindt ter verbetering van je team of het proces binnen dat team.
Zwengel aan in de teamvergadering dat je het erover wil hebben hoe jullie werken. En accepteer niet gelijk de 'nee' die wordt gegeven. Jij bent belangrijk en je hebt niets voor niets al die expertise.
Reactie plaatsen
Reacties