Blog Goudstof

Ik staar wat voor mij uit. In mijn hoofd blijven zich beelden afspelen en zinnen voorbij schieten die ik juist op LinkedIn of Facebook las. Afgelopen september begon ik een MBA opleiding. Niets voor mij eigenlijk, maar ik wil toch een beetje mee kunnen praten met die directeuren die hele bomen opzetten over de toekomst van hun organisatie, zodat ik ze gunstig kan informeren over de opbouw van diezelfde organisatie. Wat dat betreft zijn bestuurders net politici; volledig hun eigen koers varend en narcistisch tot en met. Waarom ik dan juist dit werk als organisatieadviseur en interim-manager doe? Ik denk een beetje menselijkheid aan toe te voegen. En bovendien vind ik het zo super belangrijk dat bijvoorbeeld in de gehandicaptenzorg nooit uit het oog wordt verloren voor wie die organisaties zijn opgezet. En dat wil ik vanuit mijn tenen kenbaar maken. 

Het sneeuwt en ik loop over straat naar een winkel. Ik zie in mijn ooghoek een schim van een man en een vrouw met een kinderwagen en loop door in de veronderstelling dat ik hen toch niet ken. Maar wacht! Het is een man die ik sprak op een super gezellig feestje, (waar je kon dansen, je weet het misschien nog wel hoe dat gaat....) en hij was daar met zijn vrouw. Ik vroeg hem toen: "Hebben jullie eigenlijk geen kinderen?" en hij antwoordde: "Nee, dat lukt niet, dus we laten het maar zo."

Wat het nu te maken heeft met de komst van mijn gast van zaterdag, dat vertel ik in het filmpje.

Zie hiernaast deze vrouw, een tikje onzeker, maar ook vol nieuwsgierigheid en trots de lens inkijkend. Deze foto werd gemaakt in augustus 2016. 

Mensen vragen me wel eens, wat doe je nu eigenlijk? 

Hij zat bij mij in de klas, in 1E van het Maartenscollege in Haren. En hij was, zoals je dat kunt noemen, een boefje. Crijn was anders dan de anderen. Minder braaf en hij durfde gewoon te zeggen wat hij wilde. Ik vond hem gewèldig!

Het was net als vroeger, toen ik klein was, ik had een vakantie met oeverloos veel vrij. Wat heerlijk. Met z'n tweeën naar Portugal en zingen en spelen op straat. Gewoon omdat ik het super leuk vind om te zingen en dan maar kijken wat er gebeurt. 

Aan de wand hangen allerlei foto's van mannen die waren opgepakt in de 19e eeuw voor landloperij of bedelarij.

Soms word je uit de uit de auto gezet op een plek waarvan je meteen weet, hier klopt iets niet. Met een ongerust gevoel liep ik verder. In de verte zag ik vier jongetjes lopen die iets naar me riepen.

Ramadan en nog veel meer......

Waarom een Syriër van André Hazes houdt......

Afgelopen woensdag was ik aan het lunchen met een vriend van vroeger. Opeens telefoon. Het toeval wil dat we net bespraken waar je allemaal blij van wordt in het leven, maar ook waar je voor staat. Normaal neem ik dan natuurlijk niet op, maar nu.....