Blog Goudstof

Hij zat bij mij in de klas, in 1E van het Maartenscollege in Haren. En hij was, zoals je dat kunt noemen, een boefje. Crijn was anders dan de anderen. Minder braaf en hij durfde gewoon te zeggen wat hij wilde. Ik vond hem gewèldig!

Het was net als vroeger, toen ik klein was, ik had een vakantie met oeverloos veel vrij. Wat heerlijk. Met z'n tweeën naar Portugal en zingen en spelen op straat. Gewoon omdat ik het super leuk vind om te zingen en dan maar kijken wat er gebeurt. 

Aan de wand hangen allerlei foto's van mannen die waren opgepakt in de 19e eeuw voor landloperij of bedelarij.

Soms word je uit de uit de auto gezet op een plek waarvan je meteen weet, hier klopt iets niet. Met een ongerust gevoel liep ik verder. In de verte zag ik vier jongetjes lopen die iets naar me riepen.

Ramadan en nog veel meer......

Waarom een Syriër van André Hazes houdt......

Afgelopen woensdag was ik aan het lunchen met een vriend van vroeger. Opeens telefoon. Het toeval wil dat we net bespraken waar je allemaal blij van wordt in het leven, maar ook waar je voor staat. Normaal neem ik dan natuurlijk niet op, maar nu.....

Vooroordelen

Gek hè, dat wanneer je start met het ZZP'er zijn, je niet binnen twee weken aan de lopende band opdrachten krijgt. Gelukkig zit ik zo in elkaar. Ik denk "Poeh, dat de doe ik dan wel even" en vervolgens blijk je er gewoon nog iets voor te moeten doen ook! Anders was ik minder overtuigd aan dingen begonnen, denk ik. En daardoor leer ik heel veel dingen over mijzelf. Wisten jullie dat sommige mensen mij in eerste instantie echt lief vinden, in de zin van dat ik niet met mijn vuist op tafel kan slaan? Ha, nou dat is echt grappig om te weten en ook een verrassing voor de mensen die me echt kennen.

Ik ben er zooo klaar mee, met al die mensen die denken dat ze gewoon niet kunnen reageren, er een mooi verhaal van maken om er onderuit te komen enz. Wees gewoon eerlijk en zeg wat je vindt, dat zou het leven voor jou en mij een stuk makkelijker maken…..

Ik ben mee met iemand naar een muziekvoorstelling. Het is in een klein zaaltje in een dorpje en er speelt een Big Band. De muziek vind ik gaaf, maar ik heb niet voldoende aandacht om kijkend te luisteren, dus ik lees ondertussen een boek: “Der Tätowierer von Auschwitz”. Het onderwerp had ik al een tijd geleden afgezworen, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Wat trekt mij toch in hemelsnaam in de vreselijke oorlogsverhalen over leven en dood in de concentratiekampen?

Mijn nichtje is vandaag 4 jaar geworden. En het leuke van zo’n nichtje is dat ik me soms probeer voor te stellen hoe het ook alweer was toen ik 4 jaar oud was. Alleen bezig met mijzelf. Ik wist dat andere mensen boos konden kijken en ook blij konden zijn, maar daar had ik geen gedachte bij…...tenminste……..