Mijn nichtje is vandaag 4 jaar geworden. En het leuke van zo’n nichtje is dat ik me soms probeer voor te stellen hoe het ook alweer was toen ik 4 jaar oud was. Alleen bezig met mijzelf. Ik wist dat andere mensen boos konden kijken en ook blij konden zijn, maar daar had ik geen gedachte bij…...tenminste……..
Ik woonde in Almere-Haven wat net waterloos was en woonde in één van de allereerste woningen die er gebouwd waren. Tegenover mijn huis lag de Loofhut, een katholieke basisschool, jenaplan onderwijs. Welke overtuigingen deze school had, wist ik toen als kind niet. Het enige wat mij interesseerde was dat ik mij daar erg prettig voelde, leuke juffen had, en veel kon kletsen. Kennelijk hadden de leerkrachten van de school het idee dat het goed was om kinderen vroeg op kamp te laten gaan en zo ging ik, een kleuter van 4 jaar, drie dagen (!) op kamp, dus twee nachten weg van mijn ouders. Ik had er buikpijn van, eindeloze buikpijn, want ik had al heimwee bij voorbaat. Op de dag dat de bus voor de deur van de school stond, ging mijn moeder mij brengen. Ik huilen en schreeuwen dat ik niet mee wilde. Ik hield mij stevig vast aan de lantaarnpaal, maar mijn moeder maakte mijn vingers 1 voor 1 los en gooide me de bus in, nou ja zette natuurlijk. Ik was mijn moeders eerste kind en zij vond dat ik me niet aan moest stellen. Later heeft mijn moeder wel eens spijt gehad hoor, van die actie, maar ik heb er alleen maar profijt van gehad, zie ik nu (tot op het bot stoer natuurlijk). Maar dat is mijn punt niet.
Ik kwam die bus in en zag daar een moeder en die glimlachte naar mij. Niet zomaar een glimlach, maar zo’n onvoorwaardelijke lach waarvan je smelt en waardoor het opeens veel minder erg was om in die bus te zitten. En ik weet nog wat ik dacht: “Wat een lieve moeder en ik wil later ook zo’n glimlach”. Sorry mensen, dit was natuurlijk even buiten mijn denkzône als kind, dat ik dacht aan later. Maar kennelijk drong het toen tot mij door wat het allerfijnste is; dat je onvoorwaardelijk wordt benaderd, onbevooroordeeld en gewoon als jezelf. En dat mensen lachen.
Oké, wat is nu het punt wat ik wil maken? En het maken van een punt is best lastig met hersens als de mijne die duizend en één weggetjes hebben en steeds een andere afslag nemen. Ik begon met 1 punt in mijn hoofd te schrijven, maar na dit bovenstaande verhaal kunnen het wel drie dingen zijn, namelijk het onvoorwaardelijk benaderen van andere mensen; het teruggaan naar je jeugd om te ontdekken wat je werkelijk vindt en denkt en het effect van een glimlach. Daarom drie adviezen of overpeinzingen:
Glimlach meer
Kijk eens om je heen en observeer mensen. Hoe vaak lachen ze? Nemen de meeste mensen het leven niet veel te serieus? Ik ben er van overtuigd dat hard werken en serieus bezig zijn leuk en goed is, zolang je er de lol maar van inziet. Lach om jezelf en je houding, kijk met een glimlach naar een probleem of een ander en de wereld ziet er heel anders uit. Die moeder in de bus was voor mij een voorbeeld voor het leven: hoeveel leuker is de wereld als het je lukt het glimlachend aan te zien?
Benader zaken en mensen onbevooroordeeld
wat u niet wilt dat u geschiedt…..Lekker makkelijk zeggen, onbevooroordeeld; iedereen heeft ideeën en kijkt met een bepaalde blik naar mensen. De hele dag ben je daarmee bezig en dat is totaal menselijk. Ik bedoel dan ook dat wanneer ik een probleem aan het oplossen ben of iemand spreek die ik aan het coachen ben, ik op dát moment probeer mijn gedachten en normen en waarden uit te schakelen en daarmee dus echt te horen wat een ander zegt.
Meisje - Vrouw
Hoe ik als meisje was, weet ik nog goed en ik denk daar regelmatig aan terug juist de laatste tijd. Hoe ging ik met bepaalde zaken om toen ik klein was? Wat ik vond ik toen geweldig en waar werd ik blij van? Wat vond ik toen belangrijk en wat is het verschil met nu?
Het is net of het starten van een eigen bedrijf voor mij een mooi moment is om te herijken wie ik ben en waar ik voor sta. Deze vrouw, ik dus, vindt het heel belangrijk dat mensen kunnen zijn wie ze zijn. En ik ga altijd op zoek naar de échte mens waar ik mee praat. Van mij hoeven al die maskers niet. Overtuigingen prima, maar stel dat jij bij mijn ouders geboren was, dan was je heel anders geweest en dan is het toch zo makkelijk om nader tot elkaar te komen, denk ik dan? Juist in moeilijke situaties is dit iets waar ik aan denk wanneer ik op zoek ga naar het brandpunt, de wortel of de kern van een probleem.
En mijn nichtje is zich vandaag nog niet bewust van alle bovenstaande beschreven dingen. Zij weet niet eens wie er wel en niet op haar verjaardag zijn, maar ze denkt alleen aan de cadeaus die ze krijgt , dat is het belangrijkste. Evenals de patat die ze eet, omdat ze mag kiezen wat zij lekker vindt om te eten. Haar wereld is nog klein (en heel groot in fantasie) en alleen op zichzelf gericht, héérlijk lijkt me soms…..
Dilys Derksen, Gouddenker
Als Gouddenker help ik personen, gemeenten, instellingen en bedrijven om de projecten optimaal te richten op de mensen die je met het project wil bereiken. Samen bedenken we waar het écht om gaat. Ik kan hierin een coachende rol hebben, maar kan ook de projecten leiden waar nodig.
En als Gouddenker kan ik je helpen samen te bedenken hoe werkgevers en werknemers in optima forma presteren. Iedereen zichzelf laten zijn en dus alleen putten uit iemands kwaliteiten, levert het meeste rendement op.
Bel me gerust om je vragen of casus aan mij voor te leggen: 0612121705
Ik plaats mijn blog Goudstof op LinkedIn en Facebook.
Wil je nooit meer een Goudstof missen? Schrijf je dan in op mijn site: https://www.gouddenker.nl/goudstof
Reactie plaatsen
Reacties