Gisterenavond voor het eerst van mijn leven naar een netwerkborrel en wel de Prinsjesdagborrel georganiseerd door BC Meppel, Rabobank en Tamek. Ze hebben Marianne Zwagerman gevraagd een mooi verhaal te houden in theater Ogterop in Meppel.
Ik kwam tien minuten voor tijd aan, kon nog net een drankje drinken, liet de netwerkende mensen even buiten beschouwing en ging de zaal in, op naar Marianne Zwagerman. Ik koos een rij en ging naast een keurig geklede man zitten; witte blouse, mooi jasje en heb hem maar gelijk een hand gegeven. Want ja, hoe gaat dat en wat is de etiquette? Het grappige is dat deze man ook voor het eerst vanavond op zo’n avond is. Zijn bedrijf zit in het westen van het land, maar hij woont zelf in de buurt. Ik ben vergeten te vragen hoe hij er dan toch bij kwam die avond te komen, want daar ben ik nu wel nieuwsgierig naar.
Aan de andere kant van mij komen een man en een vrouw zitten. Ze stellen zich voor en het grappige is dat de man vraagt waarom WIJ hier zijn. Ha ha, ik had gelijk een nieuwe partner. Ik zei dat ik daar alleen was en we wisselden wat woorden. Leuk begin.
Marianne vertelt leuke dingen, zegt dingen waardoor je even stilstaat bij wat je eigenlijk vindt en denkt. Een paar keer tussendoor zegt ze iets over haar man, die kennelijk met haar mee is. Wanneer ik haar blik volg merk ik op dat ze naar het balkon kijkt. Ik denk dat er verder niemand op het balkon zit, alleen haar man, de rest van de mensen zit in de zaal. Vanaf de plek waar ik zit, kan ik hem niet zien.
Marianne vertelt verder en neemt ons mee in dat eigenlijk niets hoeft en dat je eens vanuit een helikopter naar de wereld moet kijken en kunt bedenken welke kansen er nu liggen. Ze noemt ondertussen Liesbeth Kingma en dat ze alles georganiseerd heeft. Ik bedenk dat ik dat knap vind van Liesbeth, want ik kom ook echt overal haar naam tegen en dan speelt ze zelfs een rol in het verhaal van de gast van de avond. Marianne zegt dat ‘wij ondernemers’ wat kunnen uitmaken in Nederland. Hmm, dat ‘wij ondernemers’, daar moet ik even aan wennen. Hoor ik daar bij? En wáár hoor ik dan bij? Want wat is dat eigenlijk voor groep? En zijn er niet zoveel soorten mensen dat je het moeilijk als één groep kunt zien?
Marianne haar man heeft haar die avond naar Meppel gereden, terwijl zij ondertussen kon werken. Ik zie gelijk een beeld van een man voorin en zij achterin met een chaos aan paperassen om zich heen de avond voorbereidend en vraag me af of zij aan haar man vraagt of ze die ene zin nu wel of niet zal zeggen? Inmiddels ben ik wel aardig nieuwsgierig naar die man; hoe ziet hij er uit? Het makkelijkste is misschien wel om gewoon even te Googlen, maar ik doe dit niet, want dan is het detective spelen gelijk voorbij. Na echt een paar keer hard gelachen te hebben is het uur voorbij gevlogen en is Marianne klaar met haar verhaal. Er komt nog een heel vlotte man op het podium, die dan ook maar gewoon heel makkelijk even wat dingen uit haar verhaal naar voren brengt op een super grappige manier, haar bloemen geeft en aankondigt dat we kunnen gaan borrelen. Iedereen staat op en wanneer we achter elkaar aan schuifelen naar de foyer, zie ik nog net een glimp van een man, die de man van Marianne zou kunnen zijn, verdwijnen van het balkon, als een Phantom in de nacht.
Wat ik nog misschien wel het allerleukste aan de avond vond, was dat ik aan het rondkijken was met wie ik zou praten en er twee wat oudere heren mijn richting op kwamen. Ja, en dan is mijn nieuwsgierigheid wel gewekt, want wat doen zij hier? Ik krijg gelijk denkbeelden als ereleden van de BC Meppel; misschien hebben ze de oorlog wel meegemaakt en vraag meteen hoe het zit. Het lijkt even of de man wat schrikt omdat ik hem zeg dat hij eruit ziet alsof hij ooit een eigen bedrijf had. Hij vroeg zich af waaraan ik dat kon zien, omdat hij wat ouder was? Toch vertelt hij zijn verhaal. Het komt erop neer dat zij buren zijn en elkaar voor vanavond in ieder geval mee hebben genomen. Eén van hen is 82 jaar en we raken aan de praat over het verschil tussen hoe mannen en vrouwen (gemiddeld genomen) toch wat anders denken. Ik heb dat in mijn tijd toen ik manager van Heren 1 van Reflex volleybal ervaren; mannen denken gewoon ‘ik kan het’ en gaan het gewoon doen, zonder zich af te laten leiden van het doel en ze spelen gewoon eredivisie niveau, hè Henk (Gootjes coach Heren 1 Reflex)? De mannen die ik nu spreek, vertellen dat ze rotsvast geloofden in wat ze deden. Daar kan ik wat van leren. Terwijl we aan de praat ben, bedenk ik wat er allemaal leuk zou kunnen zijn om te organiseren met mannen als waar ik nu mee praat. Masterclasses enz. want ze hebben vast super veel ervaring en ik hang in ieder geval aan hun lippen en word subiet een beetje fan. Na een half uur vragen ze mij wat ik dan doe en het leuke was dat ze dachten dat ik van de Rabobank was, dat ik bij de organisatie hoorde, want ik kwam echt bij ze binnen. Leuk om te horen, maar nee, ik ben Gouddenker. Weliswaar met meer interesse in de mens dan in een opdracht, dus ik vind deze avonturen genoeg en ga met een glimlachje van verbazing over de avond naar huis.
Reactie plaatsen
Reacties