Ik loop in de supermarkt en ben bij de groenteafdeling. Om mij heen lonken de bloemkolen en komkommers en ik ben aan het bedenken wat ik wil eten vanavond. Een meisje stapt op mij af en vraagt mij wat, maar ik hoor totaal niet wat ze zegt…. Ze heeft echt hele mooie ogen! Super mooi van kleur en ook de kleuren van de ogen zijn verschillend. Ik verlies me er een beetje in. Omdat ik het meisje totaal niet ken, lijkt het ook wat raar om eerst een paar seconden in haar ogen te gaan staren, dus ik zeg maar wat ik denk, dat ze zulke mooie ogen heeft (in mijn ogen). Ze is blij met het compliment en ik zeg haar dat het wel erg gek is misschien, maar dat ik even in haar ogen wil kijken om te zien hoe mooi ze zijn, dan kan ik daarna van haar horen wat ze me nu eigenlijk wil vragen. Ze lacht en vindt het prima en zo geschiedde.
U herkent het vast wel dat iemand soms iets heeft wat mooi is, of juist heel erg opvalt. Iets waar je gewoon naar MOET kijken, maar natuurlijk niet doet, omdat u zo opgevoed bent. Meestal zijn we geneigd om hetgeen wat afleidt even waar te nemen en er daarna expres niet meer naar te kijken. Maar herkent u ook dat het dan lastig is u te concentreren op wat de ander zegt?
Een van mijn klanten werkt binnen een gemeente. Ze gaat met mensen in gesprek om te kijken of er een indicatie nodig is voor begeleiding. Ze heeft de nodige gespreksvaardigheden en klanten zullen niet gelijk aan haar merken dat ze vrij onzeker is, vooral omdat ze haar in de regel maar 1 of 2 keer tegenkomen. Zij zelf merkt wel dat ze zich onzeker voelt en zodoende had ze de vraag of ik met haar mee kon kijken hoe ze haar werk doet. We gingen eerst in gesprek over wie ze is, en we gingen op zoek naar de wortel van het probleem, namelijk de onzekerheid. Waar komt die onzekerheid vandaan? En waar is het op gebaseerd? We maakten samen concreet in welke situaties het zich voordoet en bij haar bleek dat het vooral voorkomt wanneer iemand erg dominant is, dan klapt ze totaal dicht. Bij andere personen neemt ze het heft wat meer in handen, maar durft niet altijd goed door te vragen al zou dat de begeleiding die ze geeft mogelijk wel ten goede kunnen komen. Dit komt zowel in haar werk- als in haar privé situatie voor.
Belangrijk vind ik het om mee te kijken met mijn klanten. Zo woonde ik een keer een gesprek bij van mijn klant. Ik ging observeren hoe mijn klant omging met haar cliënt. Haar cliënt (die ze voor de eerste keer sprak) was een vrolijk uitziende man met een zwart T-shirt aan en een zwarte broek. Hij nam een lucht mee die ik zelf niet erg lekker vond; het rook naar opgedroogde natte hond en zware shag en wanneer hij lachte had hij zwarte randen rond zijn tanden, alsof hij drop had gegeten. Tijdens dat gesprek is ze keurig haar lijstje afgegaan en heeft haar vragen gesteld waarop deze meneer keurige en wenselijke antwoorden gaf. De vraag of hij zichzelf goed verzorgde beantwoordde bijvoorbeeld hij met een volmondig ‘ja’. Maar de dingen die ze zag en rook, benoemde ze niet. Ze had ze gezien en geroken, maar durfde er niet naar te vragen, omdat ze bang was dat deze meneer haar uit zou lachen of boos zou worden. Bovendien had ze hetzelfde als wat ik in de supermarkt met het meisje had: ze had opgemerkt dat de man de zwarte randen om zijn tanden had en had, net als ik, aan drop gedacht. Het leidde haar zo af dat ze even niet meer natuurlijk reageerde op het verhaal wat de man vertelde. Niet erg natuurlijk, maar ze vond het zelf niet fijn, omdat haar reactie trager was dan anders. Het supermarkt voorbeeld gaf haar inzicht in één van de mogelijkheden hoe ze met zo’n situatie om zou kunnen gaan. En nu kan ze aan de slag om erachter te komen wat zij kan doen als er zich nog eens zo’n situatie voordoet.
Wat het meisje van de supermarkt mij toentertijd vroeg, weet ik echt niet meer. Maar die bijzondere ogen heb ik onthouden. En bijzondere ogen, of gewone ogen, of grijze, groene of bruine ogen hebben we gekregen om mee te kijken en zoveel moois te zien. En het komt voor dat mensen zo erg met zichzelf bezig zijn dat ze al het moois om hun heen missen. Ik ben zeker niet origineel met de volgende opmerking: weet u welke kleur ogen uw gesprekspartner heeft? Toch een mooie vraag, om mensen bewust te laten zijn van het feit dat er een ander is en dat je die tijdens het gesprek aankijkt. En je ziet niet alleen de ogen van je gesprekspartner, maar onbewust en bewust vang je veel meer op. Lichaamstaal vertelt veel over jezelf en een ander en wanneer je dat ziet en benoemt, kan het bijdragen aan de relatie die je met elkaar hebt.
Wat zeggen de ogen van uw gesprekspartner?
Goudstof is het blog van Dilys Derksen, Gouddenker. Dilys komt als Gouddenker bij bedrijven die haar hulp inroepen bij lastige vraagstukken of om mee te denken bij projecten bijvoorbeeld. Daarnaast heeft Dilys klanten die zij op individuele basis ondersteunt op hun persoonlijke ontwikkeling.
In het blog krijgt u een kijkje in de keuken van de Gouddenker, met de bedoeling u aan het denken te zetten.
Denk in Goud, dus in mogelijkheden.
Reactie plaatsen
Reacties