Het verhaal zit al heel lang in mijn hoofd en ik wilde het op papier zetten. "Het komt wel, dacht ik, als ik tijd heb." Maar steeds had ik ook andere leuke dingen te doen, dus ik liet het liggen. Tot vanavond. Luid zingend op de fiets reed ik vlak langs die plek. Die plek waar het allemaal gebeurde. Ik fiets of loop er zo vaak langs, geen punt, geen gevoelens en heel af en toe denk ik er aan terug. Maar eerder als een spannend verhaal wat ik nog kwijt moet, dan als aan een drama.
Luid zingend op de fiets voelde ik dat er iemand naar me keek. Ik draaide mijn hoofd naar links en zag in één oogopslag een man met een sigaret in zijn mond en twee hele grote honden. Hij keek terug, ik zong en fietste door. Maar het was hem, ik weet het zeker. Oef, kut, nu moest ik het wel gelijk schrijven, want nu voelde ik weer wat ik toen voelde. Ik dacht hem nooit meer te zien, maar dan toch, zo ineens, ik denk meer dan twee jaar later, loopt ie er toch. Ik stop om te appen naar degene die twee jaar geleden bij mij was: "Weet je nog? Die man met die twee honden, hij was het." Als ik om kijk, zie ik de man in de verte naar mij staren, hij heeft moeite om de twee honden in bedwang te houden. Waarom doe ik dit? Ik kan beter uit zijn blikveld gaan en rij met een omweg naar mijn huis.
-- "Weet je nog? Die man met die twee honden, hij was het." --
We gaan terug naar twee jaar geleden. Het is januari 2021, 23 januari 2021 om precies te zijn: de invoering van de avondklok. Weet u het nog? We hebben vast allemaal naar een persconferentie geluisterd waarin werd aangekondigd dat we van 21 uur 's avonds tot de volgende ochtend 4.30 uur niet naar buiten mochten, vanwege een virus; of in de ogen van de regering een 'pandemie'. De waanzin dat je de hele dag naar buiten kan, maar na negen uur de meeste kans had om het virus op te lopen. De waanzin mensen op te sluiten, maar als je een hond had en die aangelijnd buiten uitliet, dat je dan uitzondering was op de regel en wel naar buiten kon. Én de waanzin dat het onze grondrechten inperkte en niet te vergeten de mensen die de oorlog meemaakten herinnerde aan wat er tóen gebeurde wat niet te vergelijken was met één of ander dom virus waarvan je van te voren kon bedenken dat een avondklok niet zou helpen.
De eerste avond hadden we met een stel mensen afgesproken expres om 21 uur de straat op te gaan. We zouden bij ons verzamelen, mèt een omgekeerde vlag, die pas in 2022 wereldberoemd werd doordat de boeren massaal de vlag op de kop gingen voeren. Wat ons niet lukte, lukte de boeren wel, machtig mooi en kippenvel. Echt we waren nog geen stap buiten de deur of we liepen al tegen een politieauto aan. Ach ja, met zo'n vlag loop je wat in de gaten. De agent in kwestie sommeerde ons naar binnen te gaan. Een vriendin ging een discussie met de man aan, dat hij toch ook wel begreep dat hij onze grondrechten schond en dat hij toch later niet aan zijn kinderen kon vertellen dat hij ons naar huis zou sturen. Ik dacht nog: "Kom op, mee naar binnen, doe niet zo moeilijk." Ik verzette me wel, maar bij een schim van de politie rende ik weer naar binnen. Ik zag het als een lolletje, ik kon niet geloven dat het echt zo ernstig was. Dat virus bedoel je? "Nee, ik bedoel de schending van mijn grondrechten." Ik dacht dat wanneer die agent weg zou rijden, we gewoon weer verder zouden lopen, want zo makkelijk was het toch?
Nu ik terugzoek en vind op Wikipedia, hoe er op een geschiedschrijverige manier wordt opgesomd wat er toen in die tijd aan de hand was, draait mijn maag om. Ik word letterlijk misselijk van het idee dat anderen zo over je kunnen beslissen en dat ik dat wel zag, maar gelukkig niet zo voelde, want anders was ik knettergek geworden. Die avondklok heeft echt lang geduurd, tot 28 april 2021......
Maar goed, nu die man. Rillingen. Ik keek hem aan en wist het weer. Het verhaal had ik een maand geleden nog verteld aan iemand, maar zonder er iets bij te voelen. Maar ik zag hem en voel het nu weer. Hier ter plekke. Angst, maar ook haat. Diepe haat.
Verder had ik me in die tijd toch aardig aan de avondklok gehouden, want eigenlijk had ik niets om perse voor naar buiten te gaan. Af en toe wandelde ik wel eens wat, maar ik merkte aan mijzelf dat ik toch maar binnen bleef. Want áls ik buiten was, dan was die spanning of er politie kwam wel behoorlijk dreigend aanwezig. Sensatie was het, maar toch ook: "Wat zou ik zeggen als die mensen mij gingen bekeuren?"
Ik denk dat het was rond de rechtszaak van Viruswaarheid tegen de avondklok. Ik lees: 16 februari 2021. Wat een geweldige actie van Jeroen Pols en Willem Engel, zo super knap. Ik had er geen woorden voor, moest huilen, want hoe kregen ze dat voor elkaar! Zo'n geweldig bevrijdend gevoel maakte zich van mij meester. Eindelijk hadden ze iets gewonnen tegen de Staat, dus het kon tóch wel. Helaas werd die avond de avondklok weer van kracht, omdat de Staat een spoedzitting had belegd en gewonnen.
Dat was de aanleiding om elke avond de straat op te gaan. Het was immers bewezen, door de rechtszaak, dat we gewoon met permissie naar buiten konden. Wij hadden daar recht op, mensen! Dat maakte mij moediger en we gingen er op uit. Hele wandelingen.
Op een avond was het een uur of elf al en toen zei mijn vriend: "Zullen we een eindje lopen?" We liepen naar het hertenkamp en daarachter, vlakbij de Huisartsenpraktijk zit zo'n klein buitenfitnessveldje. Wij lekker oefenen, beetje klooien. Ik zei nog: "Oh daar komt iemand aan...", maar diegene liep ons voorbij, met twee honden. Hele grote honden. Maar ik hield hem vanuit met mijn ooghoek in de gaten en mijn hart sprong over, want hij kwam naar ons toe.
--Hij kwam voor mij staan. Stapte steeds wat dichter bij.
Hij had een sigaret in zijn hand.--
"Wat doen jullie hier?" Ik moest lachen en zei: "Nou, wat jij ook doet......buiten zijn." In het normale leven had zo'n opmerking van mij het ijs al gebroken. Kennelijk nu niet. Hij kwam voor mij staan. Stapte steeds wat dichter bij. Hij had een sigaret in zijn hand. Met zijn ogen keek hij langs de sigaret en die priemde hij naar voren, vlak voor mijn gezicht. Ondertussen liepen die honden vlak langs mij heen, op heuphoogte. Oef, Ik werd een beetje zenuwachtig en hoopte maar dat hij het niet zag, want dat zou het maar verergeren, dacht ik. "Maar ik heb honden en jullie niet!" "Wat doen jullie hier, zal ik de honden op jullie aflaten? Ik geef ze een opdracht en ze doen het." Mijn vriend begon te giechelen.......maar dat maakte mij alleen maar banger, want je moet zo'n man niet kwaad maken, dacht ik nog.
Hij deed nog een stap naar voren en zei dat hij de politie ging bellen, omdat we ongeoorloofd op straat waren. Het was avondklok, wisten we dat niet? Mensen zonder hond mochten niet op straat, vertelde hij. Inmiddels liep het angstzweet mij over de rug. Die man zo dicht bij, niet reagerend op mijn woorden die mij normaal redden. Alleen maar in zijn eigen mantra, dat we geen hond hadden en dat we hier niet mochten zijn. Zag hij niet hoe klein het verschil was? Hoe flinterdun de regel? Dat het bijna niet uitmaakte, met of zonder hond en dat het totáál geen effect had op welk virus dan ook? Zeker niet als hij zo dichtbij kwam (maar dit laatste zei ik maar niet).
Mijn vriend zei dat hij zich niet weg liet sturen en zei dat de man de politie maar moest bellen. De man wachtte even en zei: "Jammer dat ik mijn telefoon niet bij mij heb, want ik had het gedaan." Opeens was het over, de dreiging, het dichte bij staan, de honden. Hij stapte weg, langzaam en zei: "Laat je hier nooit meer zien, want de volgende keer pak ik je en sleep ik je naar de politie." Hij liep weg en wij......mijn tanden klapperden en mijn knieën knikten, slap waren mijn benen, zo slap. Ik had zo hard kunnen trappen en vechten, maar het hoefde niet. Die angst en even haat voelde ik echt. Hoe kun je nou zo'n NSB'er zijn. We zijn totaal gelijk, maar omdat jij je toevallig aan een heel achterlijk gestelde kromme regel houdt, ben jij beter dan ik en wil jij ons aangeven?
Die tweedeling die het invoeren van de QR code, de avondklok en de vele andere maatregelen tijdens de coronacrisis heeft opgeleverd, was niet te zuinig en sijpelt nog steeds door in onze samenleving. Afgelopen dinsdag 23 mei 2023 stemde de 1e Kamer in met de wijzigingen in de Wet Publieke Gezondheid, of de zogenaamde Pandemiewet. Ik was bij die hoofdelijke stemming, in de Eerste Kamer aanwezig. Ik besefte mij zo hoe schandalig die regels onze grondrechten hebben geschonden en weer kunnen doen, eigenlijk besefte ik me dat pas achteraf, nu dus, wat ik al schreef.
49 mensen van de Eerste Kamer stemden "Voor", "Voor", "Voor".......en 24 tegen. De wijzigingen zijn erdoor. Een van die moties die ook aangenomen is, is dat corona op de A-lijst van de ziektes blijft. Dus als er weer corona toestand komt, kan het ministerie zo de noodtoestand uitroepen, voor een virus dat niet erger is dan....griep. De minister van Volksgezondheid, ik denk dat Ernst Kuipers dat nog héél lang blijft, kan met één druk op de knop het hele volk aan banden leggen. Luguber, huiveringwekkend en op het moment van stemming voelde ik heel even een felle intense haat voor die mensen die instemmen met die wet.
Bij de avondklok staat er dit op Wikipedia: VVD, CDA, D66, GroenLinks, SP, PvdA, ChristenUnie en 50PLUS stemden zowel vóór de avondklok als vóór strengere regelgeving voor bedrijven.[19] Het zijn dezelfde partijen die in de 1e Kamer instemmen met de Pandemiewet. Waarom? Waarom juist die partijen die ik vroeger geloofde die over saamhorigheid spraken en het zorgen voor je medemens? Ik was er verdrietig van, maar de dag had een mooie wending met een mooi besluit, kijk hier naar het filmpje dat ik erover maakte: https://youtu.be/tai0UQxhT70
Die man met zijn sigaret, het smeulde, vlak voor mijn ogen. Waar ik in het dagelijks leven in mijn werk de grootste man met woorden kan vloeren (zeg ik heldhaftig), was het nu niet mogelijk het vuur te doven, de man aan te spreken, het om te draaien. Ik voelde mij serieus bedreigd en dan lukt het kennelijk niet. Doordat mijn vriend bleef, ging ik ook niet weg en nam het een andere wending. Ik voelde mij sterker, doordat een ander naast mij stond die zich niet liet intimideren. Toen de man zelf dacht het ergste te doen wat kon, namelijk de politie bellen en wij daar bijna juichend stonden; "Ja, doe dat!" kantelde het toch. Waar de één het niet meer kan, vangt de ander het op en staan we sterker.
--Smeulende vuurtjes van de Overheid gáán we doven!--
Smeulende vuurtjes van onze eigen Nederlandse Overheid die instemmen met de Pandemiewet, koersen op een QR-Code, een CBDC of een stikstofwallet, Klimaatlockdowns en zeggen dat een oorlog de onze is, kunnen we doven. Inmiddels ben ik daar steeds zekerder van. Die moeten we doven en die gáán we doven. We zijn met velen (ik denk inmiddels 50% van de Nederlanders, dat zag je maar aan BBB die de Provinciale Verkiezingen heeft gewonnen) en waar de één het even niet redt, doet een ander het, maar samen zijn we sterk. We gaan het redden. Hoe? Wat al zo vaak gezegd is, niet mee doen met de regels die er komen. Niet bang zijn voor de represailles, want die zijn heel minimaal geweest (alleen geldboetes en geestelijke druk), door ons te richten op wat we wél willen: een beter Nederland waarin zo weinig de controle wordt doorgevoerd.
-- Op naar dat Nederland!--
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Dilys,
Mooi beschreven. Ik dacht even dat het een oude geliefde betrof, maar helaas😄.
Ik probeer niet meer de negativiteit op te zoeken maar merk dat ik dat gewoon niet kan. Het is allemaal zo bizar..
Maar het komt goed, tegelijkertijd proberen we positief te zijn en genieten van het nu . De verhalen moeten echter verteld blijven worden, opdat wij niet vergeten...en er komt nog heeeel veel shit aan, be ready for that😘
Groetjes Els
Wat goed beschreven hoe we als medemensen gedemoniseerd zijn. Deze wet is niet voor niets aangenomen en wordt echt wel weer iets nieuws uit de grote hoed getoverd zodat ze dit in kunnen zetten. Maar samen staan we sterker voor recht en waarheid ❤️